Nueva Zelanda

Hace ya casi un mes que llegamos del mejor viaje de mi vida hasta el momento.
Hay tantas cosas que decir que por ahora las estoy anotando en una libreta, para tener las ideas claras a la hora de ponerme a relatar el viaje en serio.
Por ahora sólo decir que es un país al que todos deberíamos poder ir al menos una vez en la vida.

Comeza a conta atrás...

Nova Zelanda


_Illa Norte_


_Illa Sur_

Por fin... este sábado é o día.
Polo de agora só temos a posible ruta e moitas ganas ;D
Saímos o sábado as 10 da mañá de Vigo, rumbo Barcelona. Alí pasaremos todo o día e o domingo partimos cara Auckland, vía Singapur. Un total de case 24 horas de avión...fff...
E cando voltemos, dentro dun mes, xa vos contarei.

O Faiado

Fai anos, cando nos xuntabamos tantos na casa da miña avoa que non chegaban as camas, subiamos a durmir a casa da miña tía.
Esta casa fora xa propiedade do médico do pobo. Un home que co tempo "perdeuno" todo e o que nos seus derradeiros anos meus avós, que traballaban para el, cuidaron. Antes de morrer, meu avó empregou os seus aforros en comprarlle a casa e a partir de ahí comeza a historia.
Éramos pequechas, medrentas e o feito de durmir soas nunha casa tan grande e oscura, era unha aventura. Pasabamos toda a noite inventando contos de medo e con cada ruído as historias facíanse máis certas... e este é o faiado de todas as nosas invencións...

Fervenzas do Tourón

Este finde dinme conta da diferencia entre "vertixe" e "medo a caer". E foi cando tiven que subir por unha parede de pedra a esta fermosísima fervenza que hai en Melón (Ourense).

Eran outros tempos

Arriba miña nai. Os meus avós tiñan un bar e cando miña nai chegou coa foto, pousouna no mostrador para que a viran. Coincidiu que se atopaba por alí un viaxante coñecido e escribiulle nun canto "Juapa" como se pode ver.
Abaixo, meu pai e miña tía, sorprendidos xa que na sua vida viran unha cámara antes. Peiteados para a ocasión...
Recordos d'outros tempos.

Nada que facer...

... e unha cámara cerca...

Xa falta menos...de hoxe en dous meses, estes dous de eiquí, estaremos pisando terras Nova Zelandesas!!
Non temos nada preparado, sabemos que o chegar teremos unha caravana esperandonos e 21 días por diante para coñecer as islas. Suficiente, ¿non?

Bombóns pra celebralo...

...aínda que eu quedei con pena...
Rematou o curso de foto. Un curso polo que estiven agardando anos... unha parte polos cartos, outra pola inseguridade e os "¿para que vas a hacer un curso?".
Pois sí, fíxeno e aprendín moito, ¡e máis que me queda!
Aquí queda a última foto que fixen ;D

Pintar e pintar

Fai cousa dun ano e medio, apunteime a clases de pintura. En parte para aprender, pero tamén para distraerme e pasar un par de horas cheirando os óleos ;D
Velaquí están os meus dous primeros cadros "serios", os dous para regalar, que o fin é o que máis me gusta. Polo de agora, so pintei cousiñas de Klimt, o próximo será Hundertwasser...¡pero ese quédomo!
Xa sabedes, se hai a alguén que lle guste o que fago, acepto encargos...

Etelvina

Emigrante nos anos 60. Presume de que sabe falar inglés, aínda que eu non lle entendo nada...
Nai a distancia, avoa a distancia, muller a distancia... paréceme que non estaban namorados. Apenas falaban, durmían en habitacións separadas e nunca lles vin un xesto de cariño entre eles, pode que os gastasen todos con nós...

Tempo atrás

Algunhas fotos da miña familia. Uns están, outros xa non...

Perdidos por Berlín

Podería por centos de imaxes de Berlín, de todolos seus monumentos, incribles edificios e inmensas avenidas... pero o que máis me gustou, sen dúbida, foron os recunchiños que fomos atopando polo camiño, a maior parte deles tintados de abandono e a vez cheos de vida por todo o que estaba rodeado.

Comezamos...

Negra, prateada e pesada. Cando era nena pasaba horas analizando a Werlisa dos meus pais, facendo fotos sen carrete... ahí comezou todo...
E aquí continua...

Foto por pBotana