Fai anos, cando nos xuntabamos tantos na casa da miña avoa que non chegaban as camas, subiamos a durmir a casa da miña tía.
Esta casa fora xa propiedade do médico do pobo. Un home que co tempo "perdeuno" todo e o que nos seus derradeiros anos meus avós, que traballaban para el, cuidaron. Antes de morrer, meu avó empregou os seus aforros en comprarlle a casa e a partir de ahí comeza a historia.
Éramos pequechas, medrentas e o feito de durmir soas nunha casa tan grande e oscura, era unha aventura. Pasabamos toda a noite inventando contos de medo e con cada ruído as historias facíanse máis certas... e este é o faiado de todas as nosas invencións...
